TRAVEL IN THE CORRIDOR____
26_11_06
ειμαι στο διαδρομο του σπιτιου μου.
τριαρι 89 τ.μ.26_11_06
ειμαι στο διαδρομο του σπιτιου μου.
σαλονι,
κουζινα ευρυχωρη, αξιοζηλευτη απο πολλους,
2 υπνοδωματια,
1 μπανιο,
1 αποθηκη
και 1 διαδρομος
ειμαι στο διαδρομο του σπιτιου μου
αμφισβητω για πολλοστη φορα τη περιγραφη των εμπειρογνωμονων.
στεκομαι στην ακρη του διαδρομου και παρατηρω την αλλη ακρη του.κλεινω ολες τις πορτες των δωματιων.ξαφνικα διακτινιζομαι σε ενα διαδρομο νοσοκομειου..λειπουν , προσεχω οι θεσεις αναμονης στην απεναντι πλευρα απο τις πορτες αναρωτιεμαι γιατι.
ειμαι στο διαδρομο του σπιτιου μου και μισοκλεινω τα ματια μου.εχω αφησει τη πορτα του μπανιου , στο τελος του διαδρομου ανοιχτη, με κλειστο το φως.ενα ακαθοριστο λαγουμι, μια πηχτη τρυπα σε ρουφαει στα θεμελια της πολυκατοικιας.
συνεχιζω το τραγουδι μου. ανοιγω το παραθυρο και βυθιζομαι στη πνιχτη ακινησια του φωταγωγου. αποσο μπορω να διακρινω απο το φως που ρεει προς τα κατω σε μενα, σε λιγο θα σκοτεινιασει.σκαρφαλωνω στη λεκανη που βρισκεται μπροστα απο το παραθυρο. πιανομαι απο τα καγκελα του παραθυρου και κοιτω αδιακριτα προς τα πανω.
συνεχιζω να τραγουδω.η τρυπα που διαθετει το μπανιο μου , ειναι το ηχειο μου. ειναι η σαρωτικη ρωγμη που ξεγυμνωνει τα περιμετρικα διαμερισματα. ο φωταγωγος ειναι το χωνι του σπιτιου μου. ο μεγαλος συλλεκτης.εδω στη βαση της πολυκατοικιας ειμαι εγω και και ανακατεβω τους ηχους , τις σκονες , τις ακτινες φωτος που κατρακυλαν στη τεραστια κατσαρολα μου.
τραγουδω και κλεινω ξανα τα ματια μου. ο φωταγωγος γκρεμιζεται ξαφνικα , γκρεμιζεται και η λεκανη και με κλειστα ματια αναρριχομαι στους σωληνες του καλοριφερ. το ιδιο τραγουδι που πριν αποτελουσε μια απλη κοινοτυπια, ξεδιπλωθηκε , κυλησε στους σωληνες του καλοριφερ και ηλεκτριζε ολο το κτιριο. συοτανε συθεμελα.
στεκομαι στην ακρη του διαδρομου και παρατηρω την αλλη ακρη του.κλεινω ολες τις πορτες των δωματιων.ξαφνικα διακτινιζομαι σε ενα διαδρομο νοσοκομειου..λειπουν , προσεχω οι θεσεις αναμονης στην απεναντι πλευρα απο τις πορτες αναρωτιεμαι γιατι.
ειμαι στο διαδρομο του σπιτιου μου και μισοκλεινω τα ματια μου.εχω αφησει τη πορτα του μπανιου , στο τελος του διαδρομου ανοιχτη, με κλειστο το φως.ενα ακαθοριστο λαγουμι, μια πηχτη τρυπα σε ρουφαει στα θεμελια της πολυκατοικιας.
κλεινω τα ματια μου .μεταφερομαι σιγα σιγα ακουω τη φωνη μου να τραγουδαει.αμφιταλαντευομαι, συναντω μια εικονικη διχαλα, εκει λιγο μετα την εισοδο προς τα λαγουμια της πολυκατοικιας .
ραμπες μολις διακρινονται στο σκοταδι, ξεκρεμαστες στο πουθενα, εχουν τη δυναμικη να σε γλυστρισουν η μια στα λαγουμια η αλλη προς τους σωληνες του καλοριφερ.αρχιζω να συνηθιζω το ηλεκτρισμενο μπλε υπολανθανον φως που ξερναει το παραθυρο του μπανιου.το φως ερχεται απο το φωταγωγο. οι σωληνες διπλα στο παραθυρο, εξαφανιζονται στο ταβανι.
συνεχιζω το τραγουδι μου. ανοιγω το παραθυρο και βυθιζομαι στη πνιχτη ακινησια του φωταγωγου. αποσο μπορω να διακρινω απο το φως που ρεει προς τα κατω σε μενα, σε λιγο θα σκοτεινιασει.σκαρφαλωνω στη λεκανη που βρισκεται μπροστα απο το παραθυρο. πιανομαι απο τα καγκελα του παραθυρου και κοιτω αδιακριτα προς τα πανω.
συνεχιζω να τραγουδω.η τρυπα που διαθετει το μπανιο μου , ειναι το ηχειο μου. ειναι η σαρωτικη ρωγμη που ξεγυμνωνει τα περιμετρικα διαμερισματα. ο φωταγωγος ειναι το χωνι του σπιτιου μου. ο μεγαλος συλλεκτης.εδω στη βαση της πολυκατοικιας ειμαι εγω και και ανακατεβω τους ηχους , τις σκονες , τις ακτινες φωτος που κατρακυλαν στη τεραστια κατσαρολα μου.
τραγουδω και κλεινω ξανα τα ματια μου. ο φωταγωγος γκρεμιζεται ξαφνικα , γκρεμιζεται και η λεκανη και με κλειστα ματια αναρριχομαι στους σωληνες του καλοριφερ. το ιδιο τραγουδι που πριν αποτελουσε μια απλη κοινοτυπια, ξεδιπλωθηκε , κυλησε στους σωληνες του καλοριφερ και ηλεκτριζε ολο το κτιριο. συοτανε συθεμελα.
σταματησα το τραγουδι.
ανοιξα τα ματια.
βρισκομουν στο μπανιο.
πλακακια μπεζ με διακοσμητικα λευκα μοτιβα ,
1 ευρυχωρη μπανιερα ασπρη αλλα διαβρωμενη απο το καιρο ,
1 καθρεφτης ,
1 νιπτηρας μεγαλος ,
1 πλυντηριο και διπλα του πολλα απορρυπαντικα.
συνολικη επιφανεια μπανιου: 3τ.μ.
